Nadwrażliwość zębów dotyczy coraz większej liczby osób. Podczas jedzenia lodów, spożywania kwaśnych potraw lub zwykłego szczotkowania możemy doświadczyć nieprzyjemnych dolegliwości. Powody tego wydają się być zwykłe, ale rosnąca ilość zachorowań sugeruje, iż stanowią one wielki kłopot społeczny. Wrażliwość zębów daje sygnały, takie jak duży ból podczas picia ciepłej kawy lub jedzenia lodów. Każdy posiłek, a czasem również mycie zębów nieodpowiednią pastą, jest wówczas udręką. Nadwrażliwość zębów zazwyczaj jest wywołana złymi nawykami higienicznymi, ale etiologią potrafią również być wady zgryzu czy mechaniczne zniszczenie szkliwa. Sprawdź, jakie są jeszcze etiologie nadwrażliwości zębów oraz na czym polega leczenie. Nadwrażliwość zębów to powszechnie napotykany kłopot. Jak dochodzi zaistnienia nadwrażliwości zębów? Normalnie szkliwo tworzy szczelną warstwę chroniącą unerwioną zębinę przed agresywnym działaniem elementów zewnętrznych. Uszkodzone reaguje nadwrażliwością. Niestety, często sami osłabiamy tę izolację zębów oraz dostarczamy sobie ucisku.

Wrażliwość zębów – etiologie

Etiologia nadwrażliwości zębów zazwyczaj tkwi w złych nawykach higienicznych lub wadach zgryzu – wywołują one obciążenie zębów, zniszczenie szkliwa oraz pokazanie zębiny. Gdy jadasz wiele cytrusów, pijesz gazowane napoje, lubisz kwaśne napoje oraz sosy, to niewątpliwie nie zdajesz sobie sprawy z tego, iż elementy takich produktów zmieniają odczyn śliny na nieprzyjemny oraz wówczas szkliwo ulega stopniowej demineralizacji. Także dolegliwości przewodu pokarmowego, które wywołują zarzucanie treści żołądka przełyku, i liczne mdłości (np. w bulimii) nie są obojętne dla szkliwa. Nadwrażliwości możesz nabawić się również ze powodu mimowolnego zgrzytania zębami podczas snu (bruksizm). Gdy masz zwyczaj obgryzania ołówków oraz paznokci, także łatwo o mechaniczne zniszczenie szkliwa. Do nadwrażliwości zębów powszechnie dochodzi w efekcie zbyt gorliwego szorowania zębów twardą szczoteczką oraz bardzo ścierającą pastą, zwłaszcza wybielającą. W dodatku w zestawieniu ze złą techniką czyszczenia, powodującą drażnienie, a chociażby kaleczenie dziąseł, potrafią zostać odkryte szyjki zębowe – nie zabezpiecza ich szkliwo, więc są niezwykle podatne na czynniki czuciowe.

Profilaktyka nadwrażliwości zębów

Na nadwrażliwość zębów cierpi już co piąta osoba. Ból zębów może pojawiać się oraz znikać, ale jeśli wtóruje nam cały czas możemy mówić o jednostce chorobowej. Swoje obawy można skonsultować ze stomatologiem, ale również zanim to się spotka, warto rozpocząć leczenie zachowawcze, które może zmniejszyć, a chociażby cofnąć sygnały. Dzisiejsza dostępność technologii umożliwia nam łagodzenie objawów w domu z pomocą właściwych środków. Podstawa jest odpowiednia pielęgnacja. Pastę do zębów zamień na delikatną, przeznaczoną dla osób z paradontozą czy nadwrażliwością, np. Lacalut Sensitive czy Parodontax. W żadnym przypadku nie należy decydować się na pasty wybielające o wielkim współczynniku ścieralności. Mają one w składzie krzem, który ściera szkliwo. Efekt wybielenia jest krótki, a efekty uboczne potrafią się ciągnąć miesiącami, dlatego decydujmy się wyłącznie na specjalistyczne zabiegi w gabinetach dentystycznych. Wskaźnik ścieralności poznamy rozcierając pastę w palcach. Jeśli wyczujemy twarde drobinki znaczy to, iż łatwiej z nią o podrażnienie szkliwa oraz dziąseł, a w rezultacie nadwrażliwość. Dobra pasta winna mieć aminofluorek, który zamika kanaliki zębowe, np. Elmex. Równie istotna jest szczoteczka – winna być delikatna. Sposób szczotkowania również ma znaczenie – nie wykonujmy poziomych ruchów – szczoteczkę przesuwajmy z góry na dół, żeby nakładać dziąsła na korony. Zalecane są szczoteczki elektryczne, usuwające płytkę nazębną z dobrym uciskiem oraz łagodne dla dziąseł. Główkę należy wymieniać średnio co dwa miesiące, jeśli straci swoje wartości. Dla przedłużenia profilaktycznego efektu stosuj płynu do czyszczenia oraz nici do zębów, np. Blanx Biorepair i Eludril. Odradza się czyszczenia zębów tuż po jedzeniu – aktywność kwasów jest wówczas największa oraz dużo lepiej sprawdzi się zwykłe przepłukanie jamy ustnej wodą. Jeśli nadwrażliwość wywołana jest paradontozą, próchnicą lub zapaleniem dziąseł, wpierw należy te dolegliwości wyleczyć. W aptece dostępnych jest mnóstwo leków na nadwrażliwość dziąseł, np. żel Dentomix lub Mucosit

Leczenie nadwrażliwości zębów

Leczenia nadwrażliwości zębów podejmie się każdy dentysta. Specjalista może zalecić pokrycie zębów środkiem z fluorem czy zalecić tzw. fluoryzację, jaką obowiązkowo odbywają dzieci. Może również wykorzystać roztwór dostarczający wysoko stężonego wapnia oraz fosforanów. Przy wielkich ubytkach w szkliwie może pokryć uciążliwe miejsca estetycznym oraz niewidocznym wypełnieniem kompozytowym. Mineralizację można wykonywać również od wewnątrz – wystarczy przyjmować wapń, fosfor oraz rozwijającą wchłanianie witaminę D3. Specjalista wybierze takie sposoby, jaie doskonale sprawdzą się w naszym przypadku. Opcji jest niezwykle mnóstwo, dlatego nie warto rezygnować z leczenia, zwłaszcza iż może to doprowadzać do groźnych komplikacji. Zęby mają nam przecież służyć całe życie.

 Dosyć popularne jest zdanie, iż menopauza u kobiet oraz andropauza u panów to dwie odmienne nazwy tychże samych procesów: przekwitania oraz starzenia się. Niezupełnie. U mężczyzn wraz z nadejściem andropauzy nic się szybko nie kończy. Sprawdź, jakie są sygnały andropauzy oraz jak sobie z nimi radzić. Kiedy nadchodzi andropauza? U mężczyzn małe natężenie testosteronu (męskiego hormonu płodności) w surowicy krwi zmniejsza się z wiekiem niezwykle wolno – nie więcej niż o 1 proc. rocznie. Ponadto tylko u ok. 30 proc. panów po sześćdziesiątce obniża się ilość plemników, co zresztą nie oznacza niepłodności ani obniżenia jakości plemników. Czy natura więc jest łagodniejsza dla mężczyzn?

Sygnały andropauzy

Męskiemu przekwitaniu najczęściej wtórują proste do zaobserwowania sygnały.

Problemy z pełnym wzwodem połączone są z ograniczeniem poziomu hormonów oraz ze zmianami naczyniowymi. Czasem dochodzi nawet do impotencji.

• Postępująca miażdżyca naczyń krwionośnych zmniejsza ogólną kondycję organizmu. Jeszcze trudniej podbiec do autobusu oraz bez zadyszki wejść na trzecie piętro.
• Pojawiają się ataki ciepła, zbytnia potliwość oraz zaburzenia snu niezwykle zbliżone do tychże, które czują kobiety w czasie menopauzy.
• Łatwo zauważyć nadmierną wrażliwość, częstą zmianę nastrojów, a czasem również depresję. To sprawia, iż niektórzy mężczyźni stają się nawet agresywni.
• Na brzuchu skupia się tkanka tłuszczowa, którą mężczyźni chętnie tłumaczą zamiłowaniem do picia piwa.
• Bywa, iż pojawiają się problemy przy oddawaniu moczu, co jest szczególnie efektem przerostu gruczołu krokowego.
• Zwiększają się bóle kręgosłupa. Powszechnie są one mylone ze zmianami zwyrodnieniowymi, a winna bywa osteoporoza, która – jak u kobiet – ma tło hormonalne oraz wymaga leczenia.

Specjaliści utrzymują, iż wystąpienie symptomów andropauzy bardziej zależy od ogólnego stanu zdrowia niż od wieku. Męskie przekwitanie przyspieszać mogą dolegliwości, np. miażdżyca, cukrzyca, nadciśnienie, ale również palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, złe żywienie się (np. zbyt wiele tłuszczów zwierzęcych), mało aktywny styl życia. O tym, gdy pojawią się pierwsze objawy andropauzy oraz jaki będzie jej rozwój, stanowią także elementy genetyczne – gdy u ojca wystąpiły wcześnie oraz były silne, w wypadku syna może być podobnie. Pierwsze sygnały przekwitania potrafią nastąpić nawet u czterdziestolatka. Natomiast zazwyczaj dają się one zobaczyć po pięćdziesiątce, jeśli organizm obniża wydzielanie hormonów. Jądra produkują mniej testosteronu, nadnercza – androgenów DHEA, przysadka mózgowa – hormonu wzrostu, a szyszynka – melatoniny. Co się wówczas dzieje w organizmie? Deficyt testosteronu może zdecydowanie obniżyć popęd seksualny oraz wywołać schorzenia erekcji. Niedostatek męskiego hormonu powoduje pogorszenie kondycji ruchowej oraz psychicznej. Bywa, iż mężczyźni wpadają w przewlekłe depresje, przeważnie natomiast stają się nadpobudliwi oraz nerwowi.

Andropauza pojawia się niespodziewanie

Męskie przekwitanie (inwolucja męska) nadchodzi niepostrzeżenie. Ciężko uchwycić moment, gdy zaczyna się dziać coś niepokojącego. To sieć, w którą często wpadają mężczyźni niezbyt chętnie kontrolujący stan swego zdrowia. Często w gabinetach lekarskich bywają tylko ci, od których wymaga tego pracodawca. Część mężczyzn dociera do specjalisty dopiero wówczas, jeśli mają depresję, schorzenia erekcji czy zauważyli wysokie pogorszenie sprawności intelektualnej.

Leczenie andropauzy

Przestrojenie hormonalne u panów nie przechodzą burzliwie, ale dają się we znaki. Mężczyźni przechodzący przez andropauzę uskarżają się na mnóstwo chorób: bóle, zmęczenie, brak apetytu lub odwrotnie nadmierny apetyt. Podstawy tychże chorób mogą pochodzić również z podwyższonego ryzyka rozwoju różnych wad po 50 roku życia, dlatego przed rozpoczęciem działań istotna jest wizyta u specjalisty. Dotyczy to zwłaszcza ryzyka przerostu prostaty, dlatego panowie nie winni unikać wizyt kontrolnych u lekarza. Przede wszystkim trzeba pamiętać o regularnej aktywności ruchowej oraz psychicznej. Trzeba dbać również o odpowiednią dietę. Winna być niskotłuszczowa, wartościowa w witaminy oraz mikroelementy, a uboga w cukry. Zalecane są artykuły z błonnikiem, który pomoże w zachowaniu odpowiedniej wagi. Najpoważniejszych kłopotów przysparza natomiast spadek libido połączony z poczuciem męskości. Rozwiązaniem są środki dostępne bez recepty, np. Braweran, Vitasteron, AndroVit Plus. Zamknięty w nich żeń-szeń będzie również wsparciem w odczuwanych schorzeniach pamięci oraz koncentracji, wzmożonej drażliwości, uczuciu lęku oraz stresu lub obniżonym nastroju. Rozwiązaniem naturalnym są zioła, które pomogą w części odczuwanych dysfunkcji. W zwiększeniu poziomu testosteronu wykorzystuje się łatwo dostępnego w sklepach korzenia pokrzywy. Ma on również odmienne korzyści ? oddziałuje na obniżenie prostaty, dzięki czemu pobudza sprawność fizyczną oraz zmniejsza kłopoty z oddawaniem moczu. Kolejną substancją naturalną wykorzystywaną w zmniejszaniu symptomów andropauzy jest pyłek pszczeli. Dzięki właściwościom przeciwzapalnym, przeciwobrzękowym oraz antyseptycznym pomaga leczyć przerost prostaty.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby to dolegliwość ze spektrum zaburzeń z autoagresji, których istota polega na tworzeniu się tzw. autoprzeciwciał, to oznacza przeciwciał skierowanych przeciwko swym komórkom oraz tkankom organizmu. Zajęte narządy są niszczone powoli, co w wypadku braku leczenia doprowadza do ich niewydajności. Dolegliwość postępuje stopniowo, powszechnie niezwykle skrycie, doprowadzając do marskości wątroby.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – etiologie

Dolegliwość jest wywołana atakiem komórek układu immunologicznego na nasze białka, umieszczone na komórkach wątrobowy. Natomiast reakcja na pytanie, czemu tak się dzieje, nie jest wiadoma. Naukowcy przypuszczają, iż etiologią tego mechanizmu mogą być predyspozycje genetyczne do tzw. reakcji z autoagresji. Uznaniem tej teorii są analizowania, z których wynika, iż u chorych z AZW powszechnie odnotowuje się współistnienie różnych wad o podłożu autoimmunologicznym (zapalenie tarczycy, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca, bielactwo, celiakia itp.).

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – objawy

Rozwój dolegliwości może być skąpo- czy bezobjawowy czy odwrotnie – niezwykle ciężki. Niestety, najczęściej ocenia się skąpoobjawową formę autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Wtedy symptomem dominującym, a czasem jedynym, jest znużenie, które zwiększa się w przeciągu dnia oraz uniemożliwia funkcjonowanie. Jest to sygnał niecharakterystyczny, jaki może stanowić symptom zwykłego zmęczenia, przez co powszechnie jest lekceważony przez pacjenta. Czasami znużeniu mogą wtórować sygnały, takie jak:

• pobolewania czy odczucie ciężaru w prawym podżebrzu
• wzdęcia
• zaburzenia łaknienia
• świąd skóry

świąd skóry

Kobiety powinny zaniepokoić nieregularne miesiączki, wzmożone owłosienie lub nasilenie się trądziku. Są to sygnały wskazujące na schorzenia hormonalne, które potrafią współtowarzyszyć dolegliwości. W procesie objawowego autoimmunologicznego zapalenia wątroby pojawiają się żółtaczka i choroby przypominające silne wirusowe zapalenie wątroby, tj.:

• wymioty oraz mdłości
• jadłowstręt
• gniotący ból w nadbrzuszu
• męczliwość
• bóle stawów, mięśni
• stan podgorączkowy

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – diagnostyka

W pierwszej kolejności trzeba wykonać wywiad z pacjentem oraz spytać o wszystkie sygnały, przebyte zakażenia lub ostatnio wykonane zabiegi. Potem specjalista wykonywa badanie przedmiotowe, które pozwala na ocenę wielkości wątroby, zabarwienia skóry, obecności splenomegalii (powiększenia śledziony), pajączków skórnych czy wodobrzusza i obrzęków obwodowych. Wykonywa się również USG wątroby wraz z pomiarem przepływu wrotnego (Doppler). Niezbędna może być również endoskopowa ocena obecności żylaków przełyku. Istotnym czynnikiem diagnostycznym są analizowania krwi – tzw. próby wątrobowe. U chorych z AZW przedstawiają one podniesienie aktywności ALAT (aminotransferaza alaninowa) i obecność dużego stężenia gamma globulin, IgG oraz obecność w surowicy chorych przeciwciał przeciwktankowych (obecność autoprzeciwciał w surowicy krwi jest jednym z czynników potrzebnych do postawienia diagnozy AZW). To umożliwia wykonanie diagnostyki różnicowej, podczas której należy wziąć po uwagę dolegliwości przebiegające z obecnością zmian zapalnych w wątrobie (m.in. wirusowe zapalenia wątroby typu C czy WZW B, choroba Wilsona oraz PSC – pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych). W celu postawienia ostatecznego zdiagnozowania przeprowadza się badanie patomorfologiczne wątroby (biopsję wątroby), dzięki jakiemu można określić martwicę kęsową oraz zmiany zapalne okołowrotne i odmienny stopień włóknienia narządu, co jest indywidualne dla dolegliwości.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – leczenie

W wypadku AZW wykorzystuje się leczenie immunosupresyjne, które polega na hamowaniu przebiegu tworzenia przeciwciał oraz komórek odpornościowych przez inne elementy nazywane immunosupresorami (niejednokrotnie są to środki). W wypadku AZW immunosupresorami są kortykosterydy (np. prednizolon) oraz azathiopryna (kuracja skojarzona). AZW jest dolegliwością długotrwałą, ale występują na ogół okresy remisji. W trakcie ich istnienia możliwe jest odstawienie preparatów, ale pod warunkiem utrzymywania się wyników badań biochemicznych w normie od dwóch lat oraz potwierdzenia biopsją wątroby remisji dolegliwości. Jej nawrót nie zawsze przerzuca się na pogorszenie nastawienia, dlatego cierpiący muszą być pod kontrolą specjalistów z przychodni hepatologicznej przez całe życie. Niestety, zdarzają się przypadki AZW o niezwykle intensywnym procesie czy również oporne na leczenie. Wtedy ratunkiem jest przeszczep wątroby.

AZW pozwala na normalne zwykłe życie

W części wypadków dolegliwość nie jest trudnością w realizacji planów osobistych oraz zawodowych. Nie wymaga również stosowania określonej kuracji. Wystarczy zdrowo się odżywiać. Należy natomiast zadbać o to, żeby nie pogłębiać uszkodzenia wątroby. W związku z tym należy się zaszczepić przeciwko WZW typu A i B, całkowicie zrezygnować z picia alkoholu. Winno się również utrzymać masę ciała w normie, aby nie dopuścić do niealkoholowej stłuszczeniowej dolegliwości wątroby.

Zespół niespokojnych nóg (łac. asthenia crurum paraesthetica) charakteryzuje się odmiennie jako zespół Wittmaacka-Ekboma czy syndrom RLS (ang. restless legs syndrome). RLS należy do schorzeń neurologicznych, które przejawia się uczuciem ociężałości, osłabienia oraz lęku nóg, zwłaszcza w czasie spoczynku czy snu, co zmusza pacjenta do ruchu, chodzenia czy poruszania kończynami, żeby złagodzić nieprzyjemne dolegliwości. W tenże sposób przerywany sen utrudnia regenerację sił, a człowiek kolejnego dnia czuje się ciężki oraz niewyspany. Zespół niespokojnych nóg występuje zwłaszcza po obu częściach ciała, ale zdarza się także, iż wyłącznie po jednej. Wedle statystyk zespół niespokojnych nóg dotyka blisko 15 procent społeczności, ale rzadko jest rozpoznawany. Zespół niespokojnych nóg może się ujawnić w dowolnym wieku.

Etiologie zespołu niespokojnych nóg

Pierwsze informacje o zespole niespokojnych nóg podali już w 1672 roku Thomas Willis oraz Theodor Wittmaack, ale systematyczny opis zespołu niespokojnych nóg z 1945 roku zawdzięczamy szwedzkiemu neurologowi – Karlowi Axelowi Ekbomowi. Co interesujące, pomimo że sygnały zespołu niespokojnych nóg są niezwykle charakterystyczne oraz ciężkie do pomylenia z odmiennymi dolegliwościami, syndrom RLS bardzo rzadko się diagnozuje. Dolegliwość niespokojnych nóg pozostaje niejednokrotnie nieleczony. Jako jednostka chorobowa zespół niespokojnych nóg został określony w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 pod kodem G25.8. Z czego wynika zespół niespokojnych nóg? Źródła podają, iż etiologie zespołu niespokojnych nóg potrafią mieć charakter pierwotny, czyli RLS jest dziedziczny, czy charakter wtórny, czyli syndrom niespokojnych nóg pojawia się jako konsekwencja różnych schorzeń neurologicznych. Podaje się, iż w ponad połowie wypadków dolegliwości niespokojnych nóg przejmuje się po przodkach w formie autosomalnej dominującej czy rzadziej autosomalnej recesywnej. Rodzinne występowanie syndromu niespokojnych nóg przyczynia się zazwyczaj do wczesnego startu zaburzeń, zazwyczaj blisko 35. roku życia. Późniejsze powstawanie symptomów dolegliwości niespokojnych nóg sugeruje raczej na fakt, iż RLS wtóruje innym schorzeniom, czyli jest wtórny do pierwotnych wad oraz nieprawidłowości działania organizmu, jak na przykład deficyt dopaminy w prążkowiu, czy również mocznica,

Objawy zespołu niespokojnych nóg

Objawy dolegliwości są bardzo ciężkie do określenia, chociażby dla samych chorujących. Drętwienie, mrowienie, świerzbienie, drganie, lub bardziej opisowo „mrówki biegające pod skórą”, „bąbelki w żyłach” – to jedynie niektóre określenia na dolegliwości asystujące schorzeniu. Jakkolwiek ciężkie do określenia, zawsze są dla pacjentów bardzo nieprzyjemne. Cierpiący uskarżają się na liczne budzenie się w nocy, w czasie którego zginają oraz prostują nogi, przewracają się z boku na bok czy chociażby wstają z łóżka oraz chodzą. W przeciągu dnia, w wypadku długiego przebywania w jednej pozycji, cierpiący wiercą się, machają nogami czy robią ruchy prostujące, identyczne jak w nocy. Dolegliwości wywołują, iż niektórzy nie są w stanie przez większy okres spokojnie siedzieć, tym samym nieprzyjemne jest życie w kinie czy teatrze, i podróżowanie samochodem lub samolotem.

Zespół niespokojnych nóg – rozpoznanie

Naukowcy opracowali szereg kryteriów zdiagnozowania zespołu niespokojnych nóg, takich jak:

Kryteria podstawowe (niezbędne do postawienia zdiagnozowania):

• powstawanie nieprzyjemnych wrażeń, zwłaszcza czuciowych (mrowienie, palenie) w obszarze kończyn dolnych,
• przymus ruchu (co obniża nieprzyjemne wrażenia),
• narastanie symptomów we śnie,
• zwiększanie się symptomów w porach nocnych oraz nocnych.

Kryteria dodatkowe (ułatwiające rozpoznanie):

• zaburzenia snu,
• okresowe ruchy kończyn,
• ciągły rozwój,
• dodatni wywiad rodzinny

Zespół niespokojnych nóg – leczenie

Z racji tego, iż nie ma prostej etiologii zespołu niespokojnych nóg ciężko wypracować „uniwersalną” formę leczenia zespołu niespokojnych nóg. Czasem ludzie próbują doraźnie łagodzić nieprzyjemne doznania w nogach, np. za pomocą masażów, zimnych okładów lub naprzemiennego polewania stóp raz zimną, a inny raz gorącą wodą. Sukces leczenia zespołu niespokojnych nóg zależy od dobrego postawienia diagnozy. Jeśli zespół niespokojnych nóg ma charakter wtórny, to winno leczyć się na starcie dolegliwość pierwotną, która przyczyniła się do zaistnienia zespołu niespokojnych nóg. W tymże celu można uzupełniać niedobory żelaza, witaminy B12 czy walczyć z cukrzycą. W wypadku zespołu niespokojnych nóg lecznie polega zwykle na zmniejszaniu symptomów. Dostosowuje się stopień dopaminy, podając choremu przed snem właściwe środki na zespół niespokojnych nóg – zwłaszcza te, jakie są prekursorami dopaminy oraz wpływają bezpośrednio na receptory dopaminowe. Farmakoterapia obejmuje czasem również na zespół niespokojnych nóg środki opioidowe czy benzodiazepiny. Do niefarmakologicznych sposobów leczenia zespołu niespokojnych nóg kwalifikuje się odstawienie alkoholu oraz kawy, zmianę stylu życia, unikanie późnych posiłków i stosowanie ćwiczeń relaksacyjnych przed snem. Precyzyjna kwalifikacja zespołu niespokojnych nóg jest bardzo istotna nie tylko ze strony skuteczności leczenia, ale również z faktu, iż brak leczenia zespołu niespokojnych nóg w ważny sposób upośledza jakość życia pacjenta – przyczynia się do bezsenności, spadku koncentracji uwagi w przeciągu dnia, niewielkiej efektowności w pracy, może zaburzać pożycie seksualne, skutkować konfliktami domowymi oraz przyczyniać się do wzrostu schorzeń depresyjnych.

Ból to uczucie, z jakim stykamy się od najmniejszych lat. I chociaż walczymy z nim na rozmaite rodzaje, to nie zapominajmy o jego roli informująco-obronnej o zagrażającym zniszczeniu tkanek. Środki przeciwbólowe to niezwykle ważna część leków. Wszystkie mają natomiast na celu to samo – zmniejszanie czy zahamowanie odczuwania ucisku. Rozłożyć je możemy na działające ośrodkowo (opioidy) i niesteroidowe środki przeciwzapalne. Z powodu faktu, iż wolno je nabyć bez recepty, są niezwykle popularne. Czy wiemy cokolwiek o środkach przeciwbólowych?

Środki przeciwbólowe – środki narkotyczne

Opioidy działają niezwykle silnie przeciwbólowo. Zaś wśród dodatkowych opcji tychże preparatów znieczulających obserwujemy działanie depresyjne na środek oddechowy ośrodkowego układu nerwowego, a również działanie sedatywne oraz przeciwkaszlowe. Niestety powodują tolerancję oraz lekozależność. We współzależności od powinowactwa oraz sposobu reagowania na receptory opioidowe środki przeciwbólowe te możemy rozłożyć na:

• agonistów – morfina, petydyna, fentanyl, kodeina – wiążąc się z receptorem opiatowym hamują wrażenie ucisku,
• antagonistów – nalokson, naltrekson, lewalorfan – hamują działanie agonistów, wykorzystywane są jako odtrutki w wypadku zatrucia opioidami,
• częściowych agonistów – np. buprenorfina,
• mieszanych agonistów – antagonistów – pentazocyna, butorfanol, meptazynol – działają jednocześnie na przeróżne zespoły receptorów opioidowych. Zdolne są również do aktywacji jak i jednoczesnego hamowania receptora opiatowego.

Środki przeciwbólowe – morfina

Jest to alkaloid występującu w opium – stężonym soku mlecznym produkowanym z młodych makówek maku lekarskiego. Wśród zadań tego leku przeciwbólowego rozpoznać możemy:

• duże hamowanie ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza strefie czuciowej kory mózgu i ośrodków autonomicznych,
• działanie jak środki znieczulające,
• usuwanie uczucia głodu, osłabienia i myśli oraz świadomości przykrych przeżyć psychicznych – w następstwie tego działania dochodzi do zaistnienia euforii,
• pobudzanie ośrodka wymiotnego,
• hamowanie wydzielania gruczołów – w szczególności gruczołów trawiennych przewodu pokarmowego,
• wywoływanie zaparć.

Efekty uboczne morfiny

• przedawkowanie powoduje głęboki sen narkotyczny,
• źrenice są niezwykle zwężone,
• skóra zimna, biała czy sina,
• tętno wolne,
• RR niskie,
• oddechy płytkie.

Odtrutkę stanowi:

• nalokson,
• kodeina – ma działanie przeciwkaszlowe,
• pochodne piperydyny – petydyna,
• pochodne benzomorfanu – pentazocyna.

Środki przeciwbólowe – środki nienarkotyczne

Działają zdecydowanie słabiej przeciwbólowo niż narkotyczne środki przeciwbólowe. Są natomiast znacznie mniej szkodliwe, między innymi dlatego, iż nie wywołują uzależnienia. Oprócz działania przeciwbólowego takie środki przeciwbólowe działają także przeciwgorączkowo i przeciwzapalnie oraz przeciwgośćcowo.

Rozróżniamy następujące grupy (wyodrębnione z powodu formy chemicznej):

• o pochodne kwasu salicylowego,
• o pochodne pirazolonu,
• o pochodne aniliny,
• o pochodne chinoliny,
• o pochodne pirymidazonu.

Środki przeciwbólowe – pochodne kwasu salicylowego

Działają przeciwgośćcowo, przeciwzapalnie, przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, wywołują wzrost wydalania kwasu moczowego przez nerki, a w niewielkich ilościach hamują wybiórczo biosyntezę tromboksanów oraz zmniejszają poprzez to możliwości agregacyjne płytek

Wśród działań niepożądanych tychże preparatów znieczulających należy wymienić:

• podrażnienie błony śluzowej żołądka z zaostrzeniem dolegliwości wrzodowej,
• działanie neurotoksyczne – zawroty oraz uciski głowy, szum w uszach, czasem upośledzenie słuchu,
• skazę krwotoczną przy przedawkowaniu,
• uczulenie na środki przeciwbólowe,
• zespół Reye’a.

Środki przeciwbólowe – pochodne pirazolonu

Do pochodnych pirazolonu zaliczamy:

• aminofenazon,
• metamizol,
• fenylobutazon.

Mają one działanie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, przeciwzapalne. Wśród działań niepożądanych potrafią pojawić się uczulenia, mielotoksyczność, hepatotoksyczność oraz wrzodotwórczość. Nie powinne być wykorzystywane u niemowląt w formie pigułek znieczulających.

Środki przeciwbólowe – tramadol

Jest to agonista oraz częściowy antagonista receptorów opioidowych. Wśród działań niepożądanych tego środka przeciwbólowego może spowodować zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, mdłości, hipotonię ortostatyczną, tachykardię, schorzenia świadomości i senność. Po dalszym wykorzystywaniu może również spowodować uzależnienie. Powszechnie wykorzystywane są w dolegliwościach reumatycznych, natomiast wszystkie mają również działanie przeciwbólowe, tak jak środki znieczulające. Nie oddziałują narkotycznie na OUN, nie powodują nałogu, nie oddziałują również hamująco na środki wegetatywne.

Rozróżniamy następujące pochodne:

• pochodne kwasu salicylowego
• pochodne pirazolonu
• pochodne kwasu octowego – indometacyna oraz diklofenak
• pochodne kwasu proprionowego – ibuprofen, dexprofen, naproxen oraz profenid.

Pochodne kwasu enolowego – piroxicam

• pochodne kwasu feiloantranilowego – odznaczają się silnym, lecz krótkim działaniem przeciwbólowym i małym działaniem antyagregacyjnym,
• inhibitory COX-1 – meloksykam oraz nabumeton,
• inhibitory COX-2 – rofekoksyb oraz celekoksyb.

Jod należy do pierwiastków mało popularnych w naturze, a pomimo to jest nam potrzebny do życia. Odnajdziemy go w każdej wodzie morskiej i pewnych ziemiach oraz wodach podpowierzchniowych. Niestety spożywanie produktów bogatych w jod, tj. ryby, warzywa lub jaja jest niewystarczające dla pokrycia dziennego zapotrzebowania człowieka. Najniebezpieczniejsze efekty tego stanu można było zauważyć kilkadziesiąt lat temu na nowonarodzonych dzieciach o różnym stopniu uszkodzenia. Dowiedz się czym zagraża deficyt jodu w ciąży oraz hamuj mu zawsze u siebie oraz swoich znajomych.

Rola jodu

Jod jest ważnym elementem hormonów tarczycy: tyroksyny oraz trójjodotyroniny – w związku z tym uczestniczy w regulacji przemiany materii. Także reguluje pracę ośrodkowego układu nerwowego. W organizmie jest on zmagazynowany przede wszystkim w gruczole tarczowym, małe liczby znajdują się w śliniankach, błonie śluzowej żołądka, mięśniach szkieletowych, a również w jajnikach u kobiet. Deficyt jodu oddziałuje niekorzystnie na stan zdrowia. Pierwszym symptomem braku jest zwiększenie tarczycy, czyli tzw. wole. W okresie ciąży powoduje nieodwracalny niedorozwój mózgu płodu, zwany kretynizmem. Dostrzega się także opóźniony wzrost psychomotoryczny u niemowląt. Z kolei umiarkowany deficyt tego składnika u kobiet w ciąży oraz dzieci jest etiologią obniżenia ważnych funkcji mózgu, takich jak możliwość uczenia się, zapamiętywania oraz kojarzenia. Następuje spadek ilorazu inteligencji. Niedostateczna część tego składnika w ciąży może łączyć się także z wyższym odsetkiem porodów martwych płodów, poronień. Także dieta wyróżniająca się niską zawartością jodu jest jedną z etiologii trudności z zajściem w ciążę. Nadmiar jodu także jest niebezpieczny, ale występuje rzadko. Zwykle jest wywołany przedawkowaniem środków farmakologicznych posiadających go w składzie. Przedawkowanie przejawia się wolem, zwiększeniem pracy gruczołów śluzowych, które doprowadzają do obrzęku twarzy. Z kolei dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego to laksacja oraz mdłości.

Zapotrzebowanie na jod

Dzienne zapotrzebowanie na jod jest bardzo niskie, bo sięga tylko 200 mikrogramów. Kobiety na starcie ciąży powinny go stosować w znaczniejszych dawkach wynoszących 250 mikrogramów. Suplementacja jest uzasadniona na każdym etapie ciąży, bo zapobiega możliwym chorobom płodu oraz wspiera usposobienie mamy. Największe ilości jodu są niezbędne dla mam karmiących (chociażby 290 mikrogramów na dzień). Stosowanie go również przed pożądaną ciążą jest niezbędne z powodu wyższej możliwości zmagazynowania odpowiedniej liczby jodu dla niemowlęcia od wczesnych chwil jego życia. Możesz zwiększać jego braki na mnóstwo sposobów. Suplementacja daje tylko gwarancję, iż nasz organizm nie będzie narażony na braki, ale ważnym źródłem jodu winny być ryby oraz owoce morza. Obok nich odnajdziesz go w wodzie mineralnej oraz jodowanej soli morskiej. .

Źródła jodu

Jod jest przekazywany organizmowi zwłaszcza z pożywieniem, natomiast na obszarach nadmorskich wchłania się także przez system oddechowy oraz skórę. Nad oceanami zawartość jodu w powietrzu sięga do 400 μg/m3, a wraz z oddalaniem się od brzegów w głąb lądu – maleje. Na ilość jodu w powietrzu ma również nacisk zanieczyszczenie otoczenia. Dzienne zapotrzebowanie na jod jest uwarunkowane od wieku, płci oraz stylu życia. W stanach fizjologicznych, takich jak ciąża oraz laktacja i w okresie rozwoju u niemowląt, zapotrzebowanie na tenże składnik narasta. U ciężarnych sięga 200–250 µg/dziennie. Taka ilość umożliwia odpowiedni rozwój ciąży oraz rozwój płodu. Podstawowe źródło jodu dla wszystkich jest pokarm, zwłaszcza artykuły pochodzenia morskiego (ryby, wodorosty), w małym stopniu artykuły mleczne i jaja. Pewne pokarmy zaburzają wchłanianie jodu. Należą do nich elementy wolotwórcze obecne w kapuście, brokułach, brukselce oraz rzepie, dlatego osoby cierpiące niedoczynność tarczycy i będące w ciąży nie powinny często jeść tychże artykułów. Wykorzystywanie środków witaminowo-mineralnych zawierających jod jest zwłaszcza polecane kobietom w ciąży w obszarach górskich oraz podgórskich.

Zadbaj o przyszłość dziecka

Płód wytwarza hormony tarczycowe około 12 tygodnia życia. Niezbędny do ich pracy jod zapewnia mu z jedzeniem mama. Dlatego zapewnienie właściwej liczby jodu kobiecie w ciąży jest rzeczywiście ważne. Wiele mówi się o konieczności stosowania kwasu foliowego lub kwasów omega 3, jednak zapomina się jak negatywne efekty może spowodować dieta uboga w jod. Bezpośredni nacisk jodu na rozwój dziecka jest szczególnie ważny dla jego dalszego życia oraz zdrowia. Możliwe powikłania u dziecka, które miało za mało jodu to niedorozwój mózgu czyli kretynizm, który oddziałuje nie tylko na jego psychikę, ale oraz wygląd, sposób poruszania oraz porozumiewania. Niedostatek jodu u dzieci oddziałuje na uzyskiwanie gorszych sukcesów w nauce niż zdrowi rówieśnicy, obniża możliwość uczenia, kojarzenia oraz niekorzystnie odkłada się na ich intelekcie. W wieku dorosłym takie osoby będą miały trudność z płodnością a kobiety z utrzymaniem ciąży.

Grzybica stóp jest niezwykle popularną chorobą. Na rynku jest mnóstwo lekarstw dostępnych bez recepty, które pomogą uporać się z tym tematem. Dobór jest naprawdę wielki: płyny, żele, aerozole, maści, kremy, zasypki z ziół sole oraz inne pudry. Każdy z tychże środków podaje się zdecydowanie na nogi. Pojawia się natomiast kłopot – jaki środek wykorzystać, żeby uporać się z grzybicą? Warto wiec zapoznać się z ich funkcjonowaniem, dowiedzieć się jaka jest pomiędzy nimi różnica oraz które zapewniają najodpowiedniejsze wyniki.

Środki na grzybicę stóp dostępne bez recepty

Kremy

Kremów leczących grzybicę stóp, które są dostępne bez recepty, jest najwięcej. Nakłada się je systematycznie na suchą oraz oczyszczoną skórę zwykle 1-2 razy w przeciągu dnia. Od tego jak długo trwa leczenie zależy substancja czynna, zwalczająca grzyby, zamknięta w kremie:

flutrimazol – zawiera go np. Micetal. Krem tenże zwalcza syntezę ergosterolu, który jest elementem błony komórkowej grzybów. Sprawia to, iż aktywność grzybów jest zahamowana. Taka kuracja trwa zwykle blisko 4 tygodni.klotrymazol – jest elementem Clotrimazolum. Specyfik tenże upora się z niemal każdymi rodzajami grzybów, dlatego mnóstwo osób sięga po środki, które go mają. Przy wprowadzaniu go 2-3 razy w przeciągu dnia, kuracja trwa od 2 do 4 tygodni.

chlorowodorek terbinafiny – specyfiki, które go zawierają to m.in. Undofen Max lub Tenasil. Substancja ta działa grzybobójczo względem dermatofitów oraz grzybostatycznie w stosunku do drożdżaków. Działa szybko, ponieważ leczenie trwa zwykle blisko tygodnia.

ketokonazol – ma go w sobie np. Nizoral. Ketakonazol zwalcza drożdżaki Candida oraz Malassezia i grzyby z typu Trichophyton, Epidermophyton, Microsporum. Przy wykorzystywaniu tej metody leczenia grzybica jest zwalczona zwykle po 4-6 tygodniach.

azotan mikonazolu – występuje np. w Daktarinie. Nie tylko leczy, ale oraz hamuje pojawieniu się grzybicy stóp. Zalecany jest również dla niemowląt np. żeby wyleczyć pieluszkowe zapalenie skóry. Specyfik tenże trzeba stosować dwa razy w przeciągu dnia od 2 do 6 tygodni.

Specyfiki, które oprócz klotrymazolu mają również dizetionian heksamidyny. Kosmetyki tego rodzaju pokonują część bakterii wywołujących grzybicę stóp np. bakterie z grupy Pseudomonadaceae i gronkowce. Takie lekarstwo zwalcza zwłaszcza grzybicę występującą pomiędzy palcami stóp, która wywołana jest również przez grzyby jak również bakterie. Kuracja trwa blisko 3 tygodni.

Maści

Środki przeciwgrzybicze do stóp w formie miękkiej masy są dobre w leczeniu dermatofitów dzięki zawartości kwasu undecylenowego oraz undecylenianu cynku. Substancje te działają nie tylko na grzybnię, ale również na zarodniki grzybów (np. maść Unguentum undecylenicum, Mykodermina). Dzięki zawartości wazeliny i natłuszczają łuszczącą się skórę. Chorobowo zmienione miejsca na skórze kryje się cienką warstwą leku 2 razy na dzień. Leczenie trzeba kontynuować mimo ustąpienia symptomów, co najmniej przez 2-3 tygodnie

Żele zwalczające choroby grzybicze stóp

Żele, z powodu na brak substancji natłuszczających, lepiej od kosmetyków oraz maści wchłaniają się w skórę (np. Lamisilatt Dermgel). Sposób zastosowania: cienką warstwę leku nanoś raz dziennie na miejsca chorobowo zmienione oraz sprawnie wetrzyj. W zakażeniach umieszczonych w fałdach skórnych środek nakłada się w opatrunku zamkniętym. Środek stosuje się przez 1 tydzień. Żelem pomocnym w usuwaniu grzybicy międzypalcowej jest np. Miconal.

Aerozole

Aerozole są wygodniejsze w użytkowaniu oraz można nimi również spryskać wnętrza obuwia i skarpet. Dzięki temu tego rodzaju środki zmniejszają występowanie nieprzyjemnego zapachu towarzyszącego nadmiernej potliwości stóp (np. Undofen atomizer). Środek zazwyczaj stosuje się 2 do 3 razy na dzień przez czas od 2 do 4 tygodni (+ 4 tygodnie po ustąpieniu symptomów).

Roztwór jodu

10% roztwór jodu jest przeznaczony do czyszczenia ognisk grzybiczych oraz ich otoczenia. Poleca się jednoczesne wykorzystywanie maści przeciwgrzybiczych. Przed wykorzystaniem trzeba uważnie przeczytać ulotkę, bo zawiera ona listę licznych przeciwwskazań do przyjmowania środka. Leku nie można wykorzystywać m.in. na duże powierzchnie ciała i u osób z schorzeniami pracy i dolegliwościami tarczycy. Sposób zastosowania: parę razy dziennie po rozcieńczeniu wodą przegotowaną w stosunku 1 część leku na 10 części wody.

Płyny przeciwgrzybicze

Ich korzyścią, tak jak aerozoli, jest wygodna aplikacja – leku nie należy dotykać rękami. Niektóre płyny, np. Lamisilatt, stosuje się tylko jednorazowo, ale na obie nogi, chociażby wówczas, jeśli zmiany patologiczne są widoczne wyłącznie na jednej spośród nich. Inne stosuje się na skórę tylko raz na dzień, zwykle wieczorem, przez 4 tygodnie (Micetal).

Sole do stóp

Sole do stóp zwykle mają naturalne elementy, takie jak ekstrakt z glistnika oraz kory dębu, które oddziałują grzybobójczo (np. Sól do stóp Bingo). Moczenie nóg w wodzie z dodatkiem soli nie tylko zahamuje wzrost grzybicy, lecz również zapobiega pękaniu naskórka pomiędzy palcami. Sposób zastosowania: jedną nakrętkę soli rozpuścić w 3-4 l gorącej wody. Moczyć nogi przez co najmniej 15 minut, po zakończeniu dobrze osuszyć. Czynność powtarzać systematycznie przez 5 dni. Profilaktycznie wykorzystywać raz w tygodniu.