Autoimmunologiczne zapalenie wątroby to dolegliwość ze spektrum zaburzeń z autoagresji, których istota polega na tworzeniu się tzw. autoprzeciwciał, to oznacza przeciwciał skierowanych przeciwko swym komórkom oraz tkankom organizmu. Zajęte narządy są niszczone powoli, co w wypadku braku leczenia doprowadza do ich niewydajności. Dolegliwość postępuje stopniowo, powszechnie niezwykle skrycie, doprowadzając do marskości wątroby.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – etiologie

Dolegliwość jest wywołana atakiem komórek układu immunologicznego na nasze białka, umieszczone na komórkach wątrobowy. Natomiast reakcja na pytanie, czemu tak się dzieje, nie jest wiadoma. Naukowcy przypuszczają, iż etiologią tego mechanizmu mogą być predyspozycje genetyczne do tzw. reakcji z autoagresji. Uznaniem tej teorii są analizowania, z których wynika, iż u chorych z AZW powszechnie odnotowuje się współistnienie różnych wad o podłożu autoimmunologicznym (zapalenie tarczycy, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca, bielactwo, celiakia itp.).

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – objawy

Rozwój dolegliwości może być skąpo- czy bezobjawowy czy odwrotnie – niezwykle ciężki. Niestety, najczęściej ocenia się skąpoobjawową formę autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Wtedy symptomem dominującym, a czasem jedynym, jest znużenie, które zwiększa się w przeciągu dnia oraz uniemożliwia funkcjonowanie. Jest to sygnał niecharakterystyczny, jaki może stanowić symptom zwykłego zmęczenia, przez co powszechnie jest lekceważony przez pacjenta. Czasami znużeniu mogą wtórować sygnały, takie jak:

• pobolewania czy odczucie ciężaru w prawym podżebrzu
• wzdęcia
• zaburzenia łaknienia
• świąd skóry

świąd skóry

Kobiety powinny zaniepokoić nieregularne miesiączki, wzmożone owłosienie lub nasilenie się trądziku. Są to sygnały wskazujące na schorzenia hormonalne, które potrafią współtowarzyszyć dolegliwości. W procesie objawowego autoimmunologicznego zapalenia wątroby pojawiają się żółtaczka i choroby przypominające silne wirusowe zapalenie wątroby, tj.:

• wymioty oraz mdłości
• jadłowstręt
• gniotący ból w nadbrzuszu
• męczliwość
• bóle stawów, mięśni
• stan podgorączkowy

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – diagnostyka

W pierwszej kolejności trzeba wykonać wywiad z pacjentem oraz spytać o wszystkie sygnały, przebyte zakażenia lub ostatnio wykonane zabiegi. Potem specjalista wykonywa badanie przedmiotowe, które pozwala na ocenę wielkości wątroby, zabarwienia skóry, obecności splenomegalii (powiększenia śledziony), pajączków skórnych czy wodobrzusza i obrzęków obwodowych. Wykonywa się również USG wątroby wraz z pomiarem przepływu wrotnego (Doppler). Niezbędna może być również endoskopowa ocena obecności żylaków przełyku. Istotnym czynnikiem diagnostycznym są analizowania krwi – tzw. próby wątrobowe. U chorych z AZW przedstawiają one podniesienie aktywności ALAT (aminotransferaza alaninowa) i obecność dużego stężenia gamma globulin, IgG oraz obecność w surowicy chorych przeciwciał przeciwktankowych (obecność autoprzeciwciał w surowicy krwi jest jednym z czynników potrzebnych do postawienia diagnozy AZW). To umożliwia wykonanie diagnostyki różnicowej, podczas której należy wziąć po uwagę dolegliwości przebiegające z obecnością zmian zapalnych w wątrobie (m.in. wirusowe zapalenia wątroby typu C czy WZW B, choroba Wilsona oraz PSC – pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych). W celu postawienia ostatecznego zdiagnozowania przeprowadza się badanie patomorfologiczne wątroby (biopsję wątroby), dzięki jakiemu można określić martwicę kęsową oraz zmiany zapalne okołowrotne i odmienny stopień włóknienia narządu, co jest indywidualne dla dolegliwości.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – leczenie

W wypadku AZW wykorzystuje się leczenie immunosupresyjne, które polega na hamowaniu przebiegu tworzenia przeciwciał oraz komórek odpornościowych przez inne elementy nazywane immunosupresorami (niejednokrotnie są to środki). W wypadku AZW immunosupresorami są kortykosterydy (np. prednizolon) oraz azathiopryna (kuracja skojarzona). AZW jest dolegliwością długotrwałą, ale występują na ogół okresy remisji. W trakcie ich istnienia możliwe jest odstawienie preparatów, ale pod warunkiem utrzymywania się wyników badań biochemicznych w normie od dwóch lat oraz potwierdzenia biopsją wątroby remisji dolegliwości. Jej nawrót nie zawsze przerzuca się na pogorszenie nastawienia, dlatego cierpiący muszą być pod kontrolą specjalistów z przychodni hepatologicznej przez całe życie. Niestety, zdarzają się przypadki AZW o niezwykle intensywnym procesie czy również oporne na leczenie. Wtedy ratunkiem jest przeszczep wątroby.

AZW pozwala na normalne zwykłe życie

W części wypadków dolegliwość nie jest trudnością w realizacji planów osobistych oraz zawodowych. Nie wymaga również stosowania określonej kuracji. Wystarczy zdrowo się odżywiać. Należy natomiast zadbać o to, żeby nie pogłębiać uszkodzenia wątroby. W związku z tym należy się zaszczepić przeciwko WZW typu A i B, całkowicie zrezygnować z picia alkoholu. Winno się również utrzymać masę ciała w normie, aby nie dopuścić do niealkoholowej stłuszczeniowej dolegliwości wątroby.

Zespół niespokojnych nóg (łac. asthenia crurum paraesthetica) charakteryzuje się odmiennie jako zespół Wittmaacka-Ekboma czy syndrom RLS (ang. restless legs syndrome). RLS należy do schorzeń neurologicznych, które przejawia się uczuciem ociężałości, osłabienia oraz lęku nóg, zwłaszcza w czasie spoczynku czy snu, co zmusza pacjenta do ruchu, chodzenia czy poruszania kończynami, żeby złagodzić nieprzyjemne dolegliwości. W tenże sposób przerywany sen utrudnia regenerację sił, a człowiek kolejnego dnia czuje się ciężki oraz niewyspany. Zespół niespokojnych nóg występuje zwłaszcza po obu częściach ciała, ale zdarza się także, iż wyłącznie po jednej. Wedle statystyk zespół niespokojnych nóg dotyka blisko 15 procent społeczności, ale rzadko jest rozpoznawany. Zespół niespokojnych nóg może się ujawnić w dowolnym wieku.

Etiologie zespołu niespokojnych nóg

Pierwsze informacje o zespole niespokojnych nóg podali już w 1672 roku Thomas Willis oraz Theodor Wittmaack, ale systematyczny opis zespołu niespokojnych nóg z 1945 roku zawdzięczamy szwedzkiemu neurologowi – Karlowi Axelowi Ekbomowi. Co interesujące, pomimo że sygnały zespołu niespokojnych nóg są niezwykle charakterystyczne oraz ciężkie do pomylenia z odmiennymi dolegliwościami, syndrom RLS bardzo rzadko się diagnozuje. Dolegliwość niespokojnych nóg pozostaje niejednokrotnie nieleczony. Jako jednostka chorobowa zespół niespokojnych nóg został określony w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 pod kodem G25.8. Z czego wynika zespół niespokojnych nóg? Źródła podają, iż etiologie zespołu niespokojnych nóg potrafią mieć charakter pierwotny, czyli RLS jest dziedziczny, czy charakter wtórny, czyli syndrom niespokojnych nóg pojawia się jako konsekwencja różnych schorzeń neurologicznych. Podaje się, iż w ponad połowie wypadków dolegliwości niespokojnych nóg przejmuje się po przodkach w formie autosomalnej dominującej czy rzadziej autosomalnej recesywnej. Rodzinne występowanie syndromu niespokojnych nóg przyczynia się zazwyczaj do wczesnego startu zaburzeń, zazwyczaj blisko 35. roku życia. Późniejsze powstawanie symptomów dolegliwości niespokojnych nóg sugeruje raczej na fakt, iż RLS wtóruje innym schorzeniom, czyli jest wtórny do pierwotnych wad oraz nieprawidłowości działania organizmu, jak na przykład deficyt dopaminy w prążkowiu, czy również mocznica,

Objawy zespołu niespokojnych nóg

Objawy dolegliwości są bardzo ciężkie do określenia, chociażby dla samych chorujących. Drętwienie, mrowienie, świerzbienie, drganie, lub bardziej opisowo „mrówki biegające pod skórą”, „bąbelki w żyłach” – to jedynie niektóre określenia na dolegliwości asystujące schorzeniu. Jakkolwiek ciężkie do określenia, zawsze są dla pacjentów bardzo nieprzyjemne. Cierpiący uskarżają się na liczne budzenie się w nocy, w czasie którego zginają oraz prostują nogi, przewracają się z boku na bok czy chociażby wstają z łóżka oraz chodzą. W przeciągu dnia, w wypadku długiego przebywania w jednej pozycji, cierpiący wiercą się, machają nogami czy robią ruchy prostujące, identyczne jak w nocy. Dolegliwości wywołują, iż niektórzy nie są w stanie przez większy okres spokojnie siedzieć, tym samym nieprzyjemne jest życie w kinie czy teatrze, i podróżowanie samochodem lub samolotem.

Zespół niespokojnych nóg – rozpoznanie

Naukowcy opracowali szereg kryteriów zdiagnozowania zespołu niespokojnych nóg, takich jak:

Kryteria podstawowe (niezbędne do postawienia zdiagnozowania):

• powstawanie nieprzyjemnych wrażeń, zwłaszcza czuciowych (mrowienie, palenie) w obszarze kończyn dolnych,
• przymus ruchu (co obniża nieprzyjemne wrażenia),
• narastanie symptomów we śnie,
• zwiększanie się symptomów w porach nocnych oraz nocnych.

Kryteria dodatkowe (ułatwiające rozpoznanie):

• zaburzenia snu,
• okresowe ruchy kończyn,
• ciągły rozwój,
• dodatni wywiad rodzinny

Zespół niespokojnych nóg – leczenie

Z racji tego, iż nie ma prostej etiologii zespołu niespokojnych nóg ciężko wypracować „uniwersalną” formę leczenia zespołu niespokojnych nóg. Czasem ludzie próbują doraźnie łagodzić nieprzyjemne doznania w nogach, np. za pomocą masażów, zimnych okładów lub naprzemiennego polewania stóp raz zimną, a inny raz gorącą wodą. Sukces leczenia zespołu niespokojnych nóg zależy od dobrego postawienia diagnozy. Jeśli zespół niespokojnych nóg ma charakter wtórny, to winno leczyć się na starcie dolegliwość pierwotną, która przyczyniła się do zaistnienia zespołu niespokojnych nóg. W tymże celu można uzupełniać niedobory żelaza, witaminy B12 czy walczyć z cukrzycą. W wypadku zespołu niespokojnych nóg lecznie polega zwykle na zmniejszaniu symptomów. Dostosowuje się stopień dopaminy, podając choremu przed snem właściwe środki na zespół niespokojnych nóg – zwłaszcza te, jakie są prekursorami dopaminy oraz wpływają bezpośrednio na receptory dopaminowe. Farmakoterapia obejmuje czasem również na zespół niespokojnych nóg środki opioidowe czy benzodiazepiny. Do niefarmakologicznych sposobów leczenia zespołu niespokojnych nóg kwalifikuje się odstawienie alkoholu oraz kawy, zmianę stylu życia, unikanie późnych posiłków i stosowanie ćwiczeń relaksacyjnych przed snem. Precyzyjna kwalifikacja zespołu niespokojnych nóg jest bardzo istotna nie tylko ze strony skuteczności leczenia, ale również z faktu, iż brak leczenia zespołu niespokojnych nóg w ważny sposób upośledza jakość życia pacjenta – przyczynia się do bezsenności, spadku koncentracji uwagi w przeciągu dnia, niewielkiej efektowności w pracy, może zaburzać pożycie seksualne, skutkować konfliktami domowymi oraz przyczyniać się do wzrostu schorzeń depresyjnych.

Ból to uczucie, z jakim stykamy się od najmniejszych lat. I chociaż walczymy z nim na rozmaite rodzaje, to nie zapominajmy o jego roli informująco-obronnej o zagrażającym zniszczeniu tkanek. Środki przeciwbólowe to niezwykle ważna część leków. Wszystkie mają natomiast na celu to samo – zmniejszanie czy zahamowanie odczuwania ucisku. Rozłożyć je możemy na działające ośrodkowo (opioidy) i niesteroidowe środki przeciwzapalne. Z powodu faktu, iż wolno je nabyć bez recepty, są niezwykle popularne. Czy wiemy cokolwiek o środkach przeciwbólowych?

Środki przeciwbólowe – środki narkotyczne

Opioidy działają niezwykle silnie przeciwbólowo. Zaś wśród dodatkowych opcji tychże preparatów znieczulających obserwujemy działanie depresyjne na środek oddechowy ośrodkowego układu nerwowego, a również działanie sedatywne oraz przeciwkaszlowe. Niestety powodują tolerancję oraz lekozależność. We współzależności od powinowactwa oraz sposobu reagowania na receptory opioidowe środki przeciwbólowe te możemy rozłożyć na:

• agonistów – morfina, petydyna, fentanyl, kodeina – wiążąc się z receptorem opiatowym hamują wrażenie ucisku,
• antagonistów – nalokson, naltrekson, lewalorfan – hamują działanie agonistów, wykorzystywane są jako odtrutki w wypadku zatrucia opioidami,
• częściowych agonistów – np. buprenorfina,
• mieszanych agonistów – antagonistów – pentazocyna, butorfanol, meptazynol – działają jednocześnie na przeróżne zespoły receptorów opioidowych. Zdolne są również do aktywacji jak i jednoczesnego hamowania receptora opiatowego.

Środki przeciwbólowe – morfina

Jest to alkaloid występującu w opium – stężonym soku mlecznym produkowanym z młodych makówek maku lekarskiego. Wśród zadań tego leku przeciwbólowego rozpoznać możemy:

• duże hamowanie ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza strefie czuciowej kory mózgu i ośrodków autonomicznych,
• działanie jak środki znieczulające,
• usuwanie uczucia głodu, osłabienia i myśli oraz świadomości przykrych przeżyć psychicznych – w następstwie tego działania dochodzi do zaistnienia euforii,
• pobudzanie ośrodka wymiotnego,
• hamowanie wydzielania gruczołów – w szczególności gruczołów trawiennych przewodu pokarmowego,
• wywoływanie zaparć.

Efekty uboczne morfiny

• przedawkowanie powoduje głęboki sen narkotyczny,
• źrenice są niezwykle zwężone,
• skóra zimna, biała czy sina,
• tętno wolne,
• RR niskie,
• oddechy płytkie.

Odtrutkę stanowi:

• nalokson,
• kodeina – ma działanie przeciwkaszlowe,
• pochodne piperydyny – petydyna,
• pochodne benzomorfanu – pentazocyna.

Środki przeciwbólowe – środki nienarkotyczne

Działają zdecydowanie słabiej przeciwbólowo niż narkotyczne środki przeciwbólowe. Są natomiast znacznie mniej szkodliwe, między innymi dlatego, iż nie wywołują uzależnienia. Oprócz działania przeciwbólowego takie środki przeciwbólowe działają także przeciwgorączkowo i przeciwzapalnie oraz przeciwgośćcowo.

Rozróżniamy następujące grupy (wyodrębnione z powodu formy chemicznej):

• o pochodne kwasu salicylowego,
• o pochodne pirazolonu,
• o pochodne aniliny,
• o pochodne chinoliny,
• o pochodne pirymidazonu.

Środki przeciwbólowe – pochodne kwasu salicylowego

Działają przeciwgośćcowo, przeciwzapalnie, przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, wywołują wzrost wydalania kwasu moczowego przez nerki, a w niewielkich ilościach hamują wybiórczo biosyntezę tromboksanów oraz zmniejszają poprzez to możliwości agregacyjne płytek

Wśród działań niepożądanych tychże preparatów znieczulających należy wymienić:

• podrażnienie błony śluzowej żołądka z zaostrzeniem dolegliwości wrzodowej,
• działanie neurotoksyczne – zawroty oraz uciski głowy, szum w uszach, czasem upośledzenie słuchu,
• skazę krwotoczną przy przedawkowaniu,
• uczulenie na środki przeciwbólowe,
• zespół Reye’a.

Środki przeciwbólowe – pochodne pirazolonu

Do pochodnych pirazolonu zaliczamy:

• aminofenazon,
• metamizol,
• fenylobutazon.

Mają one działanie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, przeciwzapalne. Wśród działań niepożądanych potrafią pojawić się uczulenia, mielotoksyczność, hepatotoksyczność oraz wrzodotwórczość. Nie powinne być wykorzystywane u niemowląt w formie pigułek znieczulających.

Środki przeciwbólowe – tramadol

Jest to agonista oraz częściowy antagonista receptorów opioidowych. Wśród działań niepożądanych tego środka przeciwbólowego może spowodować zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, mdłości, hipotonię ortostatyczną, tachykardię, schorzenia świadomości i senność. Po dalszym wykorzystywaniu może również spowodować uzależnienie. Powszechnie wykorzystywane są w dolegliwościach reumatycznych, natomiast wszystkie mają również działanie przeciwbólowe, tak jak środki znieczulające. Nie oddziałują narkotycznie na OUN, nie powodują nałogu, nie oddziałują również hamująco na środki wegetatywne.

Rozróżniamy następujące pochodne:

• pochodne kwasu salicylowego
• pochodne pirazolonu
• pochodne kwasu octowego – indometacyna oraz diklofenak
• pochodne kwasu proprionowego – ibuprofen, dexprofen, naproxen oraz profenid.

Pochodne kwasu enolowego – piroxicam

• pochodne kwasu feiloantranilowego – odznaczają się silnym, lecz krótkim działaniem przeciwbólowym i małym działaniem antyagregacyjnym,
• inhibitory COX-1 – meloksykam oraz nabumeton,
• inhibitory COX-2 – rofekoksyb oraz celekoksyb.

Jod należy do pierwiastków mało popularnych w naturze, a pomimo to jest nam potrzebny do życia. Odnajdziemy go w każdej wodzie morskiej i pewnych ziemiach oraz wodach podpowierzchniowych. Niestety spożywanie produktów bogatych w jod, tj. ryby, warzywa lub jaja jest niewystarczające dla pokrycia dziennego zapotrzebowania człowieka. Najniebezpieczniejsze efekty tego stanu można było zauważyć kilkadziesiąt lat temu na nowonarodzonych dzieciach o różnym stopniu uszkodzenia. Dowiedz się czym zagraża deficyt jodu w ciąży oraz hamuj mu zawsze u siebie oraz swoich znajomych.

Rola jodu

Jod jest ważnym elementem hormonów tarczycy: tyroksyny oraz trójjodotyroniny – w związku z tym uczestniczy w regulacji przemiany materii. Także reguluje pracę ośrodkowego układu nerwowego. W organizmie jest on zmagazynowany przede wszystkim w gruczole tarczowym, małe liczby znajdują się w śliniankach, błonie śluzowej żołądka, mięśniach szkieletowych, a również w jajnikach u kobiet. Deficyt jodu oddziałuje niekorzystnie na stan zdrowia. Pierwszym symptomem braku jest zwiększenie tarczycy, czyli tzw. wole. W okresie ciąży powoduje nieodwracalny niedorozwój mózgu płodu, zwany kretynizmem. Dostrzega się także opóźniony wzrost psychomotoryczny u niemowląt. Z kolei umiarkowany deficyt tego składnika u kobiet w ciąży oraz dzieci jest etiologią obniżenia ważnych funkcji mózgu, takich jak możliwość uczenia się, zapamiętywania oraz kojarzenia. Następuje spadek ilorazu inteligencji. Niedostateczna część tego składnika w ciąży może łączyć się także z wyższym odsetkiem porodów martwych płodów, poronień. Także dieta wyróżniająca się niską zawartością jodu jest jedną z etiologii trudności z zajściem w ciążę. Nadmiar jodu także jest niebezpieczny, ale występuje rzadko. Zwykle jest wywołany przedawkowaniem środków farmakologicznych posiadających go w składzie. Przedawkowanie przejawia się wolem, zwiększeniem pracy gruczołów śluzowych, które doprowadzają do obrzęku twarzy. Z kolei dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego to laksacja oraz mdłości.

Zapotrzebowanie na jod

Dzienne zapotrzebowanie na jod jest bardzo niskie, bo sięga tylko 200 mikrogramów. Kobiety na starcie ciąży powinny go stosować w znaczniejszych dawkach wynoszących 250 mikrogramów. Suplementacja jest uzasadniona na każdym etapie ciąży, bo zapobiega możliwym chorobom płodu oraz wspiera usposobienie mamy. Największe ilości jodu są niezbędne dla mam karmiących (chociażby 290 mikrogramów na dzień). Stosowanie go również przed pożądaną ciążą jest niezbędne z powodu wyższej możliwości zmagazynowania odpowiedniej liczby jodu dla niemowlęcia od wczesnych chwil jego życia. Możesz zwiększać jego braki na mnóstwo sposobów. Suplementacja daje tylko gwarancję, iż nasz organizm nie będzie narażony na braki, ale ważnym źródłem jodu winny być ryby oraz owoce morza. Obok nich odnajdziesz go w wodzie mineralnej oraz jodowanej soli morskiej. .

Źródła jodu

Jod jest przekazywany organizmowi zwłaszcza z pożywieniem, natomiast na obszarach nadmorskich wchłania się także przez system oddechowy oraz skórę. Nad oceanami zawartość jodu w powietrzu sięga do 400 μg/m3, a wraz z oddalaniem się od brzegów w głąb lądu – maleje. Na ilość jodu w powietrzu ma również nacisk zanieczyszczenie otoczenia. Dzienne zapotrzebowanie na jod jest uwarunkowane od wieku, płci oraz stylu życia. W stanach fizjologicznych, takich jak ciąża oraz laktacja i w okresie rozwoju u niemowląt, zapotrzebowanie na tenże składnik narasta. U ciężarnych sięga 200–250 µg/dziennie. Taka ilość umożliwia odpowiedni rozwój ciąży oraz rozwój płodu. Podstawowe źródło jodu dla wszystkich jest pokarm, zwłaszcza artykuły pochodzenia morskiego (ryby, wodorosty), w małym stopniu artykuły mleczne i jaja. Pewne pokarmy zaburzają wchłanianie jodu. Należą do nich elementy wolotwórcze obecne w kapuście, brokułach, brukselce oraz rzepie, dlatego osoby cierpiące niedoczynność tarczycy i będące w ciąży nie powinny często jeść tychże artykułów. Wykorzystywanie środków witaminowo-mineralnych zawierających jod jest zwłaszcza polecane kobietom w ciąży w obszarach górskich oraz podgórskich.

Zadbaj o przyszłość dziecka

Płód wytwarza hormony tarczycowe około 12 tygodnia życia. Niezbędny do ich pracy jod zapewnia mu z jedzeniem mama. Dlatego zapewnienie właściwej liczby jodu kobiecie w ciąży jest rzeczywiście ważne. Wiele mówi się o konieczności stosowania kwasu foliowego lub kwasów omega 3, jednak zapomina się jak negatywne efekty może spowodować dieta uboga w jod. Bezpośredni nacisk jodu na rozwój dziecka jest szczególnie ważny dla jego dalszego życia oraz zdrowia. Możliwe powikłania u dziecka, które miało za mało jodu to niedorozwój mózgu czyli kretynizm, który oddziałuje nie tylko na jego psychikę, ale oraz wygląd, sposób poruszania oraz porozumiewania. Niedostatek jodu u dzieci oddziałuje na uzyskiwanie gorszych sukcesów w nauce niż zdrowi rówieśnicy, obniża możliwość uczenia, kojarzenia oraz niekorzystnie odkłada się na ich intelekcie. W wieku dorosłym takie osoby będą miały trudność z płodnością a kobiety z utrzymaniem ciąży.

Grzybica stóp jest niezwykle popularną chorobą. Na rynku jest mnóstwo lekarstw dostępnych bez recepty, które pomogą uporać się z tym tematem. Dobór jest naprawdę wielki: płyny, żele, aerozole, maści, kremy, zasypki z ziół sole oraz inne pudry. Każdy z tychże środków podaje się zdecydowanie na nogi. Pojawia się natomiast kłopot – jaki środek wykorzystać, żeby uporać się z grzybicą? Warto wiec zapoznać się z ich funkcjonowaniem, dowiedzieć się jaka jest pomiędzy nimi różnica oraz które zapewniają najodpowiedniejsze wyniki.

Środki na grzybicę stóp dostępne bez recepty

Kremy

Kremów leczących grzybicę stóp, które są dostępne bez recepty, jest najwięcej. Nakłada się je systematycznie na suchą oraz oczyszczoną skórę zwykle 1-2 razy w przeciągu dnia. Od tego jak długo trwa leczenie zależy substancja czynna, zwalczająca grzyby, zamknięta w kremie:

flutrimazol – zawiera go np. Micetal. Krem tenże zwalcza syntezę ergosterolu, który jest elementem błony komórkowej grzybów. Sprawia to, iż aktywność grzybów jest zahamowana. Taka kuracja trwa zwykle blisko 4 tygodni.klotrymazol – jest elementem Clotrimazolum. Specyfik tenże upora się z niemal każdymi rodzajami grzybów, dlatego mnóstwo osób sięga po środki, które go mają. Przy wprowadzaniu go 2-3 razy w przeciągu dnia, kuracja trwa od 2 do 4 tygodni.

chlorowodorek terbinafiny – specyfiki, które go zawierają to m.in. Undofen Max lub Tenasil. Substancja ta działa grzybobójczo względem dermatofitów oraz grzybostatycznie w stosunku do drożdżaków. Działa szybko, ponieważ leczenie trwa zwykle blisko tygodnia.

ketokonazol – ma go w sobie np. Nizoral. Ketakonazol zwalcza drożdżaki Candida oraz Malassezia i grzyby z typu Trichophyton, Epidermophyton, Microsporum. Przy wykorzystywaniu tej metody leczenia grzybica jest zwalczona zwykle po 4-6 tygodniach.

azotan mikonazolu – występuje np. w Daktarinie. Nie tylko leczy, ale oraz hamuje pojawieniu się grzybicy stóp. Zalecany jest również dla niemowląt np. żeby wyleczyć pieluszkowe zapalenie skóry. Specyfik tenże trzeba stosować dwa razy w przeciągu dnia od 2 do 6 tygodni.

Specyfiki, które oprócz klotrymazolu mają również dizetionian heksamidyny. Kosmetyki tego rodzaju pokonują część bakterii wywołujących grzybicę stóp np. bakterie z grupy Pseudomonadaceae i gronkowce. Takie lekarstwo zwalcza zwłaszcza grzybicę występującą pomiędzy palcami stóp, która wywołana jest również przez grzyby jak również bakterie. Kuracja trwa blisko 3 tygodni.

Maści

Środki przeciwgrzybicze do stóp w formie miękkiej masy są dobre w leczeniu dermatofitów dzięki zawartości kwasu undecylenowego oraz undecylenianu cynku. Substancje te działają nie tylko na grzybnię, ale również na zarodniki grzybów (np. maść Unguentum undecylenicum, Mykodermina). Dzięki zawartości wazeliny i natłuszczają łuszczącą się skórę. Chorobowo zmienione miejsca na skórze kryje się cienką warstwą leku 2 razy na dzień. Leczenie trzeba kontynuować mimo ustąpienia symptomów, co najmniej przez 2-3 tygodnie

Żele zwalczające choroby grzybicze stóp

Żele, z powodu na brak substancji natłuszczających, lepiej od kosmetyków oraz maści wchłaniają się w skórę (np. Lamisilatt Dermgel). Sposób zastosowania: cienką warstwę leku nanoś raz dziennie na miejsca chorobowo zmienione oraz sprawnie wetrzyj. W zakażeniach umieszczonych w fałdach skórnych środek nakłada się w opatrunku zamkniętym. Środek stosuje się przez 1 tydzień. Żelem pomocnym w usuwaniu grzybicy międzypalcowej jest np. Miconal.

Aerozole

Aerozole są wygodniejsze w użytkowaniu oraz można nimi również spryskać wnętrza obuwia i skarpet. Dzięki temu tego rodzaju środki zmniejszają występowanie nieprzyjemnego zapachu towarzyszącego nadmiernej potliwości stóp (np. Undofen atomizer). Środek zazwyczaj stosuje się 2 do 3 razy na dzień przez czas od 2 do 4 tygodni (+ 4 tygodnie po ustąpieniu symptomów).

Roztwór jodu

10% roztwór jodu jest przeznaczony do czyszczenia ognisk grzybiczych oraz ich otoczenia. Poleca się jednoczesne wykorzystywanie maści przeciwgrzybiczych. Przed wykorzystaniem trzeba uważnie przeczytać ulotkę, bo zawiera ona listę licznych przeciwwskazań do przyjmowania środka. Leku nie można wykorzystywać m.in. na duże powierzchnie ciała i u osób z schorzeniami pracy i dolegliwościami tarczycy. Sposób zastosowania: parę razy dziennie po rozcieńczeniu wodą przegotowaną w stosunku 1 część leku na 10 części wody.

Płyny przeciwgrzybicze

Ich korzyścią, tak jak aerozoli, jest wygodna aplikacja – leku nie należy dotykać rękami. Niektóre płyny, np. Lamisilatt, stosuje się tylko jednorazowo, ale na obie nogi, chociażby wówczas, jeśli zmiany patologiczne są widoczne wyłącznie na jednej spośród nich. Inne stosuje się na skórę tylko raz na dzień, zwykle wieczorem, przez 4 tygodnie (Micetal).

Sole do stóp

Sole do stóp zwykle mają naturalne elementy, takie jak ekstrakt z glistnika oraz kory dębu, które oddziałują grzybobójczo (np. Sól do stóp Bingo). Moczenie nóg w wodzie z dodatkiem soli nie tylko zahamuje wzrost grzybicy, lecz również zapobiega pękaniu naskórka pomiędzy palcami. Sposób zastosowania: jedną nakrętkę soli rozpuścić w 3-4 l gorącej wody. Moczyć nogi przez co najmniej 15 minut, po zakończeniu dobrze osuszyć. Czynność powtarzać systematycznie przez 5 dni. Profilaktycznie wykorzystywać raz w tygodniu.

Krew w kale nigdy nie jest symptomem prawidłowym. Często sugeruje którąkolwiek spośród wielu wad układu pokarmowego. Krew w kale to niepokojący symptom dla każdego spośród nas. Jej pojawienie się jest zjawiskiem rzadkim oraz może informować o istniejących dolegliwościach. Jedno jest pewne – krew pochodzi z przewodu pokarmowego. Powodów może być mnóstwo, jednak należy natomiast wyjaśnić przypadłość oraz udać się w tym celu do specjalisty. Z względu na indywidualny charakter dolegliwości trzeba jak najszybciej skonsultować ją ze specjalistą rodzinnym czy – z powodu na umiejscowienie – z onkologiem. Na bazie analizowania palpacyjnego specjalista postawi diagnozę czy zdecyduje o wykonaniu różnych potrzebnych badań z wykorzystaniem endoskopu.

Krew w kale – etiologie

Jednoznaczność zaobserwowanego objawu którym jest pojawienie się krwi nasuwa skojarzenie choroby z trudnościami w działaniu systemu trawiennego. Prawdopodobnie powodem bólu jest krwawienie któregoś z odcinków układu. Zanim wpadniemy w panikę warto wiedzieć, iż powszechnie wydalamy pewną objętość krwi, której nawet nie zauważamy. Krwawienie z wysokich odcinków układu pokarmowego przejawia się przez niezwykle intensywny, prawie czarny stolec, jednak z dolnych odcinków przez obecność jaskrawoczerwonej krwi. Sam fakt krwawienia nie jest czynnikiem by myślec, iż jest to sygnał groźnej dolegliwości, ale za to poleca się przeprowadzenie badań w celu ich wyeliminowania. Najpopularniejsze etiologie krwawienia ze stolca to: Zapalenie jelita grubego (choroba bakteryjna); Dolegliwość uchyłkowa jelit; Wrzody żołądka, jelit; Uraz mechaniczny szczeliny odbytu; Polipy; Rak jelita grubego. Wykluczenie powyższych wad polega na przeprowadzeniu analizowania mikroskopowego pod kątem oceny chemicznej oraz bakteriologicznej próbek kału. Typ badań jest dokładnie połączony z podejrzewanym zaburzeniem. W czasie badań szacuje się kształt oraz kolor stolca i objętość tłuszczu, aktywność enzymów trawiennych a również sprawdza się stolec pod kątem ewentualnej obecności jaj pasożytów. Wszystko to pozwoli na jak najistotniejszą diagnozę.

Rak jelita a krew w kale

Rak jelita jest najniebezpieczniejszym możliwym scenariuszem łączącym się z występowaniem krwi w kale. Krwawienie z dolnych odcinków jelita może być zwiastunem zmian nowotworowych tkanki jelita. W takim przypadku krew pojawia się również na papierze toaletowym i na bieliźnie. Uspokoić nas winno to, iż rak znaleziony we wczesnym stadium jest uleczalny niemal w 100 %. Więc warto zadbać o ochronę, czyli systematyczne badanie odbytnicy, co oszczędzi nas przed ewentualnym zachorowaniem.

Jak zabezpieczyć się przed rakiem?

Należy często się badać ( raz na rok) oraz jeść błonnik wspomagający trawienie . Zachorowalność wzrasta z wiekiem, więc po 40 r. życia niezbędne jest coroczne palpacyjne badanie jelita, a po 50 r. życia raz na rok wykonywać test na obecność krwi utajonej w kale.

Dolegliwość wrzodowa a krew w kale

Te dwie choroby potrafią łączyć się ze sobą gdy jeszcze dostrzega się różne sygnały kluczowe dla dolegliwości wrzodowej. Są nimi: ból w dołku podsercowym pojawiający się niedługo po posiłku czy ból pod prawym łukiem żebrowym ok 5 godzin po posiłku i na czczo. Ból pojawia się tym później po posiłku im dalszy jest element przewodu pokarmowego, który został owrzodzony. Ponadto doświadczanie zgagi, zaparć, wymioty oraz niestrawności także może sugerować na dolegliwość wrzodową. Krew przy tym modelu zaburzenia ma kolor czarny, ponieważ zdążyła ulec ścięciu po ukończeniu drogi od górnych odcinków przewodu pokarmowego. Gdy stwierdzimy kluczowe mdłości przypominające fusy od kawy, warto niezwłocznie zająć się tym problemem oraz zawiadomić specjaliste.

Krew w kale – czy to hemoroidy?

Jasnoczerwona krew w stolcu najczęściej informuje o uszkodzonych żylakach odbytu – hemoroidach. Pojawia się wraz z uciskiem odczuwalnym podczas wypróżniania się. Więc gdy nie dziwi nas pojawienie się krwi, zestawione wraz z dużymi zaparciami czy nagłymi atakami ucisku w strefach odbytu najprawdopodobniej mamy do czynienia z hemoroidami. Mimo tego, ze są nieprzyjemne oraz wywołują duży dyskomfort wystarczy udać się do apteki a bez kłopotu dostaniemy środki dostępne bez recepty. Wesprą one w zmniejszaniu symptomów, ale najwłaściwszym leczeniem jest chronienie a więc po ukończonej kuracji poleca się prawidłową dietę, a żylaki odbytu nie będą dawały o sobie znać.

Polipy jelita – co to takiego?

Polip jelita przypominają niewielkie baloniki. Występują na skutek uwypuklenia się śluzówki jelita w okolicę jego światła. Ich egzystencja jest działaniem patologicznym oraz musi interwencji chirurgicznej w celu wycięcia gruczołów. Niezadbanie o tenże zabieg zagraża przekształceniem się polipa w nowotwór. Mimo faktu, że krew w kale niezupełnie sugeruje na obecność polipów jelita niezbędne jest branie pod uwagę także tej choroby – zwłaszcza, jeśli krew w kale jest utajona, ponieważ nie jesteśmy w stanie zweryfikować intensywności krwawienia, co jest niebezpieczeństwem dla zdrowia. Warto podkreślić, ze może ona doprowadzać do niedokrwistości a przy wielkiej sile krwawienia wyglądać na wielki rozmiar polipa.